اثر عصاره گیاه گلدر (Otostegia persica) بر سطح سرمی گلوکز و مورفولوژی پانکراس در موش‌های صحرایی دیابتی

  سابقه و هدف: با توجه به خواص آنتی‌اکسیدانی عصاره گیاه گلدر ( Otostegia persica ) و نقش آنتی‌اکسیدان‌ها در بهبود دیابت، در این مطالعه اثر عصاره متانولی این گیاه بر سطح سرمی گلوکز و مورفولوژی پانکراس در موش‌های صحرایی نر دیابتی بررسی شد.   مواد و روش ‌ ها: با تزریق استرپتوزوتوسین ( mg/kg, i.p 65) در موش‌های صحرایی نر ویستار (250-200 گرم) دیابت نوع I ایجادشد. قبل از تزریق و 5 روز بعد، خون‌گیری انجام و موش‌هایی که گلوکز ناشتا آن‌ها بیش از mg/dL 250 بود، دیابتی محسوب شدند و عصاره گلدر mg/kg/day) 300، 200، 100)، گلایبن کلامید ( µg/kg 600) و آب مقطر به مدت 14 روز جداگانه به روش گاواژ دریافت کردند. بعد از 14 روز، خون‌گیری انجام و سطح سرمی گلوکز به روش اسپکتروفتومتری و انسولین به روش ELISA سنجش شد. همچنین، پانکراس حیوانات خارج و بعد از طی مراحل تثبیت، آماده‌سازی و رنگ‌آمیزی به روش H&E ، مورد بررسی بافت‌شناسی قرار گرفت.   یافته ‌ ها: تیمار موش‌های دیابتی با دوزهای مختلف عصاره گلدر سبب کاهش معنی‌دار سطح سرمی گلوکز شد ولی تنها دوز mg/kg 100 عصاره در افزایش سطح سرمی انسولین مؤثر بود (05/0 P< ). ضمناً، عصاره سبب بهبود بافت پانکراس شد و میانگین تعداد جزایر در موش‌های دریافت‌کننده دوزهای مختلف عصاره و قطر میانگین جزایر در موش‌های دریافت‌کننده دوزهای mg/kg 200 و 300 عصاره افزایش یافت (05/0 P< ). نتیجه ‌ گیری: عصاره گیاه گلدر دارای اثر هیپوگلیسمیک می‌باشد و این اثر خود را از طریق بهبود جزایر پانکراس و افزایش ترشح انسولین انجام می‌دهد.